Tek basina kalir ya insan…Kalabalik icinde bi basina, gulerken aglamak gibi, kosmaktan yorulur gibi, susmak gibi, susamak gibi…Çölün ortasinda kalir da insan hani hasrettir ya suya...
Bi sarkisi varmi tarifi guzergahi tadi tuzu kokusu var mi?Yalnizlik dedigin 9 harf sonra?Sonrasi bos bi basina geldigin gibi bi basina zevale ereceksin.Yalan mi var mi baska yolu
Bak bi sensin o gun o saatte orada gozunu acan, yine sen o gun o saatte orada olamayan gec bunlari yolcu bi sensin iste aglayip sizlanma teksin geldigin gibi… oyle gider iste ne bi eksik ne bi fazla sen yaninda sen yine sen hep sen…

Yoldayim, yer sari gok mavi, yesil bi agac gectik simdi sasirdim...izmir ankara yolu, az onceki tabelaya gore 192km var ankaraya...ankara dedim de; ilk ayimi hatirliyorum yurdumu arkadaslarimi arkadassizligimi zordu cok zor.iste simdi bir kez daha yillarca evim dedigim yeri arkamda birakarak gidiyorum kim bilir bi daha ne zaman ben yine oraya donucem, gercekten donmekten bahsediyorum, kordonda sirtimi yasladigim zaman iskele babasina kendi babama yaslanir gibi hissedermiyim ki bi daha, koca koca kartonlara gece yarilari “atesle yaklasma” yazarmiyim onlari elime alip gezer miyim, bok kokan denize ayaklarimi sokar miyim, alman konsoloslugunun onunde almanyaya gitmek isteyen sefil ogrenci numaralariyla gece yarilari vize sirasina giren almancilarla geyik yapar miyim...yapmam da buyumekten diil yollardan... sabaha karsi boynum belim bukuk uyandim bogazim dugumlu oldu annem dedim babam aslim canlarim sevdiklerim geldi aklima defalarca, bi daha oyle yaparmiyiz ki dedim, o gun nasildi ama diye geldi aklima uzuldum cok defa ama en guzeli yaptiklarimi burda birilerine anlatmaya basladim anlatirken onlarin da benim kadar heyecanlandiklarini gordum, burda, ankarada, kendi sehrimden uzakta ben gibileri buldum yeni dostlarim yeniyeni hikayelerim oldu, buraliyim artik hani bir sehri ev yapan yasanmisliklardir ya, ankarada yasiyorum...

Sokak uzak, sokak dar, sokak korkunc.. uzerime coken duman icimde yer ediyor, cigerlerimde, en derinimde. Buyu bitti mi ne hani asik olmustum, hani unutmustum varligimi, artik dusunmek yoktu dusunmeye burda yer yoktu aglamak uzulmek yoktu burasi oyle degildi burda yasamak vardi sadece, burda umut vardi, dunya boyle olmaliydi, burasi baskaydi, herkes ayniydi, renkler daha canliydi, mutluluk parayla degildi.. oyle gorunuyodu oyle olmaliydi..

Daracik sokak cepecevre sararken o karanlik yikintiyi, yikinti diyorum ya bakmayin ev orasi, kucuk koyu tenli guzel kizlarin evi, oyle guzel ki kizlar, gozleri oyle guzel ki karanlikta, mutlu ediyorlar insani donup tekrar tekrar baktiriyorlar kendilerine ama dedim ya oyle guzeller ki ‘karanlikta’... Bir sokak lambasi var o daracik sokagin ortasinda, vizirdiyor hafif hafif de pek duyuldugu yok, sokagi dinleyenlerin isitecegi kadar sadece, tam da o lambanin altinda, isigin verdigi huzurla gozlerindeki guzelligi gormeye calisanlara koyu tenli guzel kizlar gozlerini vuruyorlar birden, oyle sert oyle aci verici bakiyorlar ki, kisa bir sureligine de olsa inandigim ‘mutlulugun burda bedava oldugu zirvaligi’ yuregime oturuyor. Allahin cezasi bir ulkede allahin cezasi bir sehirde allahin cezasi bir mahallede kendim gibilere alismis, ben gibilerle sohbetlerime konu ettigim bu koyu tenli guzel kiz simdi su daracik sokakta gozleriyle olduruyor beni, uyan diyor sen hicsin, seni sansli orospu cocugu... Agir yuk, kalbimin kaldirabileceginden daha agir, bakiyorum bir iki ne yapabilirim ki gozlerindeki nefrete karsi ne gelir elimden hakli cunku koyu tenli kucuk kiz, beni sansli orospu cocugu...

Odama, yalniz ciktigim yolculugumun en mahrem yerine, ev belledigim sokaktan bozma tek kisilik dunyama donerken -baska baska sehirlerde baska baska sokaklarda olsa da, yolda olmaktan midir bilmiyorum, tum odalar ayni tum odalar ev burda- hickira hickira agliyorum, ruyanin en guzel yerinde uyandirilmis gibi

17.08.06

carrer del carme-barcelona