Yoldayim, yer sari gok mavi, yesil bi agac gectik simdi sasirdim...izmir ankara yolu, az onceki tabelaya gore 192km var ankaraya...ankara dedim de; ilk ayimi hatirliyorum yurdumu arkadaslarimi arkadassizligimi zordu cok zor.iste simdi bir kez daha yillarca evim dedigim yeri arkamda birakarak gidiyorum kim bilir bi daha ne zaman ben yine oraya donucem, gercekten donmekten bahsediyorum, kordonda sirtimi yasladigim zaman iskele babasina kendi babama yaslanir gibi hissedermiyim ki bi daha, koca koca kartonlara gece yarilari “atesle yaklasma” yazarmiyim onlari elime alip gezer miyim, bok kokan denize ayaklarimi sokar miyim, alman konsoloslugunun onunde almanyaya gitmek isteyen sefil ogrenci numaralariyla gece yarilari vize sirasina giren almancilarla geyik yapar miyim...yapmam da buyumekten diil yollardan... sabaha karsi boynum belim bukuk uyandim bogazim dugumlu oldu annem dedim babam aslim canlarim sevdiklerim geldi aklima defalarca, bi daha oyle yaparmiyiz ki dedim, o gun nasildi ama diye geldi aklima uzuldum cok defa ama en guzeli yaptiklarimi burda birilerine anlatmaya basladim anlatirken onlarin da benim kadar heyecanlandiklarini gordum, burda, ankarada, kendi sehrimden uzakta ben gibileri buldum yeni dostlarim yeniyeni hikayelerim oldu, buraliyim artik hani bir sehri ev yapan yasanmisliklardir ya, ankarada yasiyorum...