Boyle olur iste tepetaklak olursun kirip doktugun parcalari binbirinci defa toparlamaya calisirken eksiksiz olsun diye yerlerde surunurken buluverirsin kendini, buldum kendimi...beter olayim da dersin bi yandan ama insanin ozune aykiri ya bu beter olmayi dileyemezsin gercekten. Kendine ettiklerine bi bak hele. ufacik tefecik ici dolu tursucukken yazdigin yazmayi sevdigini anladigin o donemlerde ettigin beylik laflar ususuverir beynine, olmak istedigin kisiyi yeni yeni belirlemis kendi dogrularini kabul ettirmeye calistigin o donemler; sene 1998 orta ikinci sinif asigim ulen adi da emrah cirkin mi cirkin bi cocuk ona yazicam diye oturdum aldim kagidi kalemi elime yok olmuyo yazamiyorum yazmak aska yakismiyo, yazma eylemi oyle basit seylere alet edilmemeli, yazamadim ya boyle bi cikarim yaptim zamaninda neyse kismet degilmis soylemedim emrah’a onu sevdigimi ama o gun yazdigim sey aklimin kose yerinde durur hala;

Her caldigin kapi kapaniyorsa yuzune
Calamadiklarinin arkasindakiler de bakiyorsa sana pervasizca, oylesine
Hayatindaki tum bosluklar buyuyorsa gitgide
Artik seni bile aliyorlarsa iclerine
Aynada izle kendini bir kere
Bak gozlerinin icine
Ve sor aynadaki kendine
“dunya mi boktan yoksa ben mi” diye...

Guzel demisim, bak sene oldu 2006 nerdeyse 10 yil olucak kocaman oldum, hala sorasim var su aynadaki kendime dunya mi boktan yoksa ben mi diye.

Her insanin hayatinda gerek yeter kosullari vardir ya onlari ezerken buldum kendimi, kendi kosullarimi, benligimin baslangicini... mumkun olsa ctrl-alt-dlt end task ardindan da restart... ama yok olmuyo...

Bu aksamki yazimizi da yine sandiktan cikan sarimtrak ceyizliklerle bitirelim.

Deniz ne karanlikti geldiginde ne ay sevincten kizarmis yuzunu denizin kucagina acmaya baslamisti. Gunduzdu daha egri isikli bi aksamustu...

Aksam geceye baglanirken kahvemi donusume iciyorum keza neresinden donersem kardir

Boyle olur iste tepetaklak olursun kirip doktugun parcalari binbirinci defa toparlamaya calisirken eksiksiz olsun diye yerlerde surunurken buluverirsin kendini, buldum kendimi...beter olayim da dersin bi yandan ama insanin ozune aykiri ya bu beter olmayi dileyemezsin gercekten. Kendine ettiklerine bi bak hele. ufacik tefecik ici dolu tursucukken yazdigin yazmayi sevdigini anladigin o donemlerde ettigin beylik laflar ususuverir beynine, olmak istedigin kisiyi yeni yeni belirlemis kendi dogrularini kabul ettirmeye calistigin o donemler; sene 1998 orta ikinci sinif asigim ulen adi da emrah cirkin mi cirkin bi cocuk ona yazicam diye oturdum aldim kagidi kalemi elime yok olmuyo yazamiyorum yazmak aska yakismiyo, yazma eylemi oyle basit seylere alet edilmemeli, yazamadim ya boyle bi cikarim yaptim zamaninda neyse kismet degilmis soylemedim emrah’a onu sevdigimi ama o gun yazdigim sey aklimin kose yerinde durur hala;

Her caldigin kapi kapaniyorsa yuzune
Calamadiklarinin arkasindakiler de bakiyorsa sana pervasizca, oylesine
Hayatindaki tum bosluklar buyuyorsa gitgide
Artik seni bile aliyorlarsa iclerine
Aynada izle kendini bir kere
Bak gozlerinin icine
Ve sor aynadaki kendine
“dunya mi boktan yoksa ben mi” diye...

Guzel demisim, bak sene oldu 2006 nerdeyse 10 yil olucak kocaman oldum, hala sorasim var su aynadaki kendime dunya mi boktan yoksa ben mi diye.

Her insanin hayatinda gerek yeter kosullari vardir ya onlari ezerken buldum kendimi, kendi kosullarimi, benligimin baslangicini... mumkun olsa ctrl-alt-dlt end task ardindan da restart... ama yok olmuyo...

Bu aksamki yazimizi da yine sandiktan cikan sarimtrak ceyizliklerle bitirelim.

Deniz ne karanlikti geldiginde ne ay sevincten kizarmis yuzunu denizin kucagina acmaya baslamisti. Gunduzdu daha egri isikli bi aksamustu...

Aksam geceye baglanirken kahvemi donusume iciyorum keza neresinden donersem kardir