gariptir, bir suredir dusunmeye ara verdim. ender rastlanan bir durum bu benim icin, bilenler bilir.

yatakta donup dolanilan bir gecenin sabaha baglandigi saatlerde, disarida ruzgar ilik ilik eserken pencereden disari sarkip avaz avaz sustum bir sure, sonra oturdum, yazdim uzunca kendime, sonra birine gonderdim, kim oldugunu bilmiyorum. icimden cikamayan, gozumde kalan ne varsa yazdim ve bombos dusuncesiz ici bos kaldim. konusurken bende olmuyorum, kendimi dinliyorum disaridan, bi yerlerdeyim, biraz sicak biraz soguk, sessiz bir gurultu var, huzurla huzursuzluk arasinda dolaniyorum. sebebini bilmiyorum, sebebiyle ilgilenmiyorum.. sonucu son derece iyi cunku; "hissizim"

hissizlik.. hic bir seyle mukayese edilmemeli.. hissizsin yani mutlusun, hissizsin yani huzurlusun, hissizsin yani...... degil, hic biri degil; hissizsim yani hissizim. anlatilamayacak bir sey bu, bir hayvana benzesem bukalemun olurum mesela, kendime ait bir rengim yok. ya da kaplumbagaya; herseyim bende, evim, hayatim.. hepsi sirtimda. sarki olsam bitter sweet symphony olurum, bir gunden digerine 1 milyon farkli insanim cunku.. kurk mantolu madonna olurum kitap olsam, raif efendini dedigi gibi "hayatta yalnız kalmanın esas olduğunu hala kabul edemiyor musunuz? bütün yakınlaşmalar, bütün birleşmeler yalancıdır. insanlar ancak muayyen bir hadde kadar birbirlerine sokulabilirler, üst tarafını uydururlar; ve günün birinde hatalarını anlayınca, yeislerinden herşeyi bırakıp kaçarlar".

yaz ile kis, kahkaha ile hickirik, varlik ile yokluk arasi 1 sarki uzunluktayken bir yere baglanmak mumkun mu?




sundan eminim artik, benim evime gunes girmezse psikolog girer. Bugun o kadar guzel ki hava sesi bile farklı; yer yer saka yer yer serce yer yer kedi bazen de kopek.. mutlu olmak icin oyle cok sebebim yok ama mutlu olabilicegimi hissediyorum ve bununla mutlu oluyorum..

hepsi gunesin marifeti.




hafizami yitirdim sanirim, beni bu kadar iyi hatirlayan bi insani ben nasil olur da taniyamam, hazirligi atlamisim, cok zayiflamisim, bi ara spora gitmisim, surda karsilasmisiz, burda karsilasmisiz, 4 sene nasil da cabuk gecmis.. (bi yerleden isiriyo gozum ama imkani yok cikaramam.. yani burayi da biliyorsaniz sizden cok ozur dilerim ama gercekten hic hatirlayamadim)
insanin yuz hafizasinin bu kadar az gelismis olmasi zor vessselam!






oyleyse ben oyuna devam ediyorum, buyrun burdan yakin..

"hayat vazgec ellerini gizlemekten
ama cek onlari baskalarinin ceplerinden.
korkuyosun sen biliyorum
yanimdakilerin ceplerine ilistirip o yaptiklarin
sonra balkonundan beni izliyosun.
onlari bana karsi kullandigin anlarda
kivraniyo muyum diye merakla bakip,
sendelememi kar sayiyosun.
barismak istiyosun sonra onu da biliyorum;
fazla mesai yapiyorsun
insanlar ekiyorsun yoluma,
ve yaninda durduklarim olursa yeni cepler buluyorsun.
iste bu yüzden
yanima alamiyorum o insanlardan hala,
cesur olamiyorum
sen onlarin ceplerini kurcaladikca
sen cesur olmadikca.."




"tedirginligin en belirgin noktasi, bilinmeze takilandir... emin olamamaktir. derdin ne oldugunu bilmeden uzulmek, cozumu uzakta tutandir, aglatandir. bazen sacmadir, mantigi uzakta tutandir. sevmek gibi... sebep aratmayandir. istiklal'de bir duvara dayanmis, sigaranin dumanini izlerken, arkadan gelen tininin, goruntuye donusmesidir. fizik kurallarini hice saymaktir... cok anlam yüklemeye calisip, hic beceremeden, gulumseyerek huznu paylasmaktir. "bilmemekle beraber uzuluyorum" bunlara..yasamdan uzaklasmaya, bilinmeze bagli kalmaya, en cok da icimdeki yaraya.."

"hayat benden gizledigin ellerini hangi cebinde sakliyorsun?"




"If you do not love me, I shall not be loved; if I do not love you, I shall not love"

Samuel Beckett

gariptir, bir suredir dusunmeye ara verdim. ender rastlanan bir durum bu benim icin, bilenler bilir.

yatakta donup dolanilan bir gecenin sabaha baglandigi saatlerde, disarida ruzgar ilik ilik eserken pencereden disari sarkip avaz avaz sustum bir sure, sonra oturdum, yazdim uzunca kendime, sonra birine gonderdim, kim oldugunu bilmiyorum. icimden cikamayan, gozumde kalan ne varsa yazdim ve bombos dusuncesiz ici bos kaldim. konusurken bende olmuyorum, kendimi dinliyorum disaridan, bi yerlerdeyim, biraz sicak biraz soguk, sessiz bir gurultu var, huzurla huzursuzluk arasinda dolaniyorum. sebebini bilmiyorum, sebebiyle ilgilenmiyorum.. sonucu son derece iyi cunku; "hissizim"

hissizlik.. hic bir seyle mukayese edilmemeli.. hissizsin yani mutlusun, hissizsin yani huzurlusun, hissizsin yani...... degil, hic biri degil; hissizsim yani hissizim. anlatilamayacak bir sey bu, bir hayvana benzesem bukalemun olurum mesela, kendime ait bir rengim yok. ya da kaplumbagaya; herseyim bende, evim, hayatim.. hepsi sirtimda. sarki olsam bitter sweet symphony olurum, bir gunden digerine 1 milyon farkli insanim cunku.. kurk mantolu madonna olurum kitap olsam, raif efendini dedigi gibi "hayatta yalnız kalmanın esas olduğunu hala kabul edemiyor musunuz? bütün yakınlaşmalar, bütün birleşmeler yalancıdır. insanlar ancak muayyen bir hadde kadar birbirlerine sokulabilirler, üst tarafını uydururlar; ve günün birinde hatalarını anlayınca, yeislerinden herşeyi bırakıp kaçarlar".

yaz ile kis, kahkaha ile hickirik, varlik ile yokluk arasi 1 sarki uzunluktayken bir yere baglanmak mumkun mu?